Yolunuz düşerse İNSANLIĞA da uğrayın !

İnsanlığı, hayatın tozlu raflarına mı kaldırdık acaba, demekten kendimi alamıyorum bu günlerde.

İşimize geldiğinde arayıp, çıkarlarımız doğrultusunda davranıp, bencilliklerimizle insanları kullanmaya ne zaman başladık, biz insanlığı nerde kaybettik?

Çocukluğumuzda akraba dediğimizde sırtımızı yaslanabileceğimiz bir kale gibi gelirdi, amca dayı, teyze hala manevi değerlerimizdi.

Şimdi ise, anne baba gibi en güzel değerlerimizin kıymetini yok etmeye çalışan bir sevgi yoksunu haline gelmeye başladık.

Roller ne zaman değişti de anne baba evladın yerine geçti ve ayaklar altına alındı tüm manevi değerler. Anne babalar nasıl hizmet aracı gibi görülmeye başlandı ya da biz onlara faydalı olmamız gerekirken, nasıl onlardan fayda beklemeye başladık?

Yolda yürürken selam veren saygı ile eğilen bir millet iken, şimdi yol verme kavgasıyle insan öldürebilecek kadar merhamet yoksunu haline nasıl geldik?

Misafir baş tacıdır diyerek kendi yatağında yatıran, en iyi hizmeti sunan, kendi yemediklerini yediren bir PEYGAMBERİN Ümmetiyken, evimize gelen insanlara nasıl kötü davranmaya başladık.?

En güzel dille halimizi anlatabilmek var iken, içimizde biriktirip insanlara nefretle bağırarak konuşmayı, insanları kırmayı incitmeyi tercih etmek nedendir?

Yolunuz düşerse biraz "insanlığa" uğrayın, indirin tozlu raflardan sevgiyi, merhameti tüm manevi değerlerimizi, kaldırın içinizde beslediğiniz kin nefret tohumlarını o tozlu raflara.

Dünyaya, eskiden olduğu gibi sevgi merhamet yayalım, anne babamızı sevelim sayalım, onları kimsenin incitmesine izin vermeyelim, tek bir gözyaşının hesabını veremiyeceğimiz ahiret gününü de unutmayalım.

Para pul, mal mülk degil, güzel anı biriktirelim..!!

Hayata dair güzel anılar bırakmak gerek eşimize, dostumuza, çocuklarımıza ve tüm sevdiklerimize...

Çünkü; insan hafızası güzel anıları depolar ve hep hatırlar, para pul mal mülk geçici metaryaller, kalıcı olan tek şey birlikde yaşanmış güzel anılar, bol bol güzel anı biriktirelimki, bu dünyadan böyle güzel ve unutulmaz bir insan geçtigıni herkes bilsin.

İnsan yıllarca birileriyle yaşar ama güzel hiçbir anısı yoksa, o yaşanmış hayatın hiçbir anlamı kalmaz ama bazen öyle insanlar çıkar hiç ummadığın anda karşına, onunla içtığin bir kahve ya da yaptığın bir yolculuk, yediğin bir soğan ekmeğin bile hatırası unutulmaz..

Sevgiyle sunulan bir tebessüm de güzel bir anı olur bazen, güzel anılarda ve güzel karelerde olmak ümidiyle...

Yolumuz düşerse biraz da "İNSANLIĞA" uğrayalım!