Kadın deyince kalem;
Kadın kadar naif,
Onun kadar zarif,
Ve onun gibi sessiz olamıyor.
Korku salınmış ruhlarına,
Bedenlerine,
Akıl ve duygularına
Umutsuz bakamıyor.
Kimi kadın sessiz çığlığını,
Kalemin dilinden dökülenlerle bozar,
Kimisi
Yok olup giderken omuzlarda,
Bir süreliğine de olsa,
Dramatik hatıralarla sözüm ona.
Ve yine aynı son.
Unutulmuş tecavüzlerle kaybolup giden bedenler,
Korkmuş, tacize uğrarken sessiz ,
Ama derinden yerinenler.
Ne evlat kalmış gözü gibi baktığı,
Ne kasaba kalmış her anını yaşadığı,
Ne baba kalmış cinsini belirleyen,
Ne gün ışığı,
Ne gecenin yıldızı,
Ne hak kalmış, ne hukuk.
Bir kadın varmış,
Bir varmış,
Bir yokmuş…
Semra Köroğlu TÜFEKCİ
Semra Köroğlu TÜFEKCİ